نقد اثر برنده جایزه اول بخش کاریکاتور ششمین چِلگی کارتون و کاریکاتور ایران / توسط  علی پاکنهاد

_________________________________________

هنر کاریکاتور در دیدگاه بسیاری شاید فقط اغراق و طنز باشد. هنری که به شکل یک آیینه محدب یا گاهی معقر چهره شخص را در هم ریخته و قیافه مضحکی با بینی درشت یا چشمی ریز به مخاطب ارایه نماید. فارغ از نگاه عامی به این هنر ناب هنرمند باید جستجو کند شخصیت درونی و تا حدودی غیر قابل مشاهده شخص را در سیمای بیرونی. چیزی که این هنر را دست نیافتنی میکند . هنرمند کاریکاتوریست قادر است با فرم ها و اشکالی اغراق آمیز ذات درونی و شخصیت غیر قابل ترسیم فرد را در صورت جلوه گر کند. این هنر واقعی کاریکاتوریست است که گاهی با چند خط ساده و زمانی با فرم های پیچیده میتواند معرف سوژه به مخاطب باشد. پس نتیجه این مبحث میشود آشنایی هنرمند با سوژه به لحاظ شخصیتی . تا روح اثر را ایجاد کند و سوژه را به بیننده معرفی نماید. مرحله بعد تکنیک است. فرم, طراحی و رنگ آمیزی. این مراحل با تمرین و تکرار حتما شکل حرفه ای تری خواهد گرفت و با مخاطب حرف ها خواهد زد. بنده بر این باورم نباید مخاطب احساس کند چهره سوژه پس از عکاسی در نرم افزار فتوشاپ توسط فیلترهای مختلف کج و ماوج شده است. خلاقیت هنری هنرمند باید طوری در هنرش جلوه گر  باشد که ظن صنعتی بودن تصویر را در ذهن مخاطب نپروراند. این مهم در صورتی ممکن است که هنرمند هنری از خود نمایش دهد که کار هیچ فیلتر و نرم افزاری نباشد جز ذهن خلاق خودش

 .............................................................